życiorys

Andrzej Maria Deskur urodził się 29 lutego 1924 r. w Sancygniowie (diec. kielecka). Pierwsze studia – prawnicze – podjął na tajnych kompletach Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kolejne kierunki wiązały się z wstąpieniem do Seminarium Duchownego w Krakowie. Ukończył studia teologiczne na UJ. We Fryburgu Szwajcarskim doktoratem uwieńczył studia z teologii moralnej. W Rzymie ukończył Papieską Akademię Dyplomatyczną. Ze względów politycznych nie miał możliwości powrotu do Polski, więc święcenia kapłańskie w 1950 r. przyjął we Francji, gdzie mieszkali jego dalsi krewni.

W 1952 r. otrzymał godność prałata Jego Świątobliwości i jako jeden z nielicznych obcokrajowców został przez Piusa XII powołany do pracy w Kurii Rzymskiej. Objął stanowisko podsekretarza w pierwszej utworzonej do spraw mediów papieskiej komisji (późniejsza Papieska Rada ds. Środków Społecznego Przekazu). Z komisją tą pozostał związany do końca życia, a w latach 1973-1984 był jej przewodniczącym. Uczestnicząc w przygotowaniach do Soboru Watykańskiego II oraz w samych pracach soborowych, przyczynił się do podjęcia przez niego tematyki mediów i wpłynął na kształt dekretu ich dotyczących. Odpowiadając za sprawy mediów katolickich na całym świecie, odwiedził około 70 krajów na pięciu kontynentach. Doprowadził do powstania stacji „Radio Veritas”, transmitującej audycje katolickie dla całej Azji i Oceanii. Zainicjował transmisje religijne przy pomocy sztucznych satelitów (tzw. mondowizję). Przyczynił się do stworzenia przy Stolicy Apostolskiej Biura Prasowego oraz Filmoteki Watykańskiej.

W latach 60. zaangażował się razem z arcybiskupem Wojtyłą w starania o cofnięcie kościelnego zakazu dla form kultu Miłosierdzia Bożego podanych przez siostrę Faustynę.

Towarzyszył arcybiskupowi Agostinowi Casarolemu w jego pierwszych podróżach dyplomatycznych do Polski w latach 60 i 70. Przyczynił się do ustanowienia polskich diecezji na tzw. ziemiach odzyskanych.

W 1974 r. przyjął z rąk Pawła VI sakrę biskupią. Podczas wizyt kard. Wojtyły wprowadzał go w realia kurii rzymskiej i zapoznawał z innymi purpuratami.

13 października 1978 r. doznał paraliżu lewostronnego po przebytym zawale mózgu. Od tego momentu miał poważne problemy zdrowotne, które sprawiły, że musiał poruszać się na wózku inwalidzkim przez kolejne 33 lata swojego życia.

W 1980 r. Jan Paweł II podniósł go do godności arcybiskupa, a pięć lat później – kardynalskiej. Zaangażował się w sprawę nawiązania stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską a Izraelem.
Przez wiele lat był przewodniczącym Papieskiej Akademii Niepokalanej. Należał do Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, a także Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Pracowników Służby Zdrowia, Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego, a także Komitetu Koordynacji między Akademiami Papieskimi. Przez 15 lat pełnił obowiązki kierownika duchowego w preseminarium Piusa X w Watykanie. Był honorowym szambelanem papieskim Piusa XII i Jana XXIII. Odznaczony Orderem za Zasługi dla Republiki Włoskiej, Wielkim Krzyżem Zakonu Maltańskiego, Legią Honorową (III), a także Orderem Orła Białego.

Służył sześciu papieżom – od Piusa XII do Benedykta XVI. Zmarł 3 września 2011 r. w Watykanie. Został pochowany w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie-Łagiewnikach.